Gastmoeder zijn
Enkele bedenkingen van een ervaringsdeskundige

Over enkele dagen gaat onze Estse gastdochter Liisika naar huis. Dan is het uitwisselingsjaar officieel afgesloten, en is het tijd voor een terugblik….

Ik zou dat willen doen aan de hand van enkele vragen die we in de loop van dit jaar kregen.

Hoe kom je op het idee om iemand een heel jaar in huis te halen?

Da’s geen moeilijke: ik ben zelf in 1982-83 uitwisselingsstudente geweest bij een geweldig gezin in Casselberry, Florida. Mijn dochter Leonie is al van in het vijfde leerjaar van plan om op uitwisseling te gaan, en vertrekt half augustus met het YFU-College Program naar Olney, Illinois. Toen we vorige zomer naar de info-avond gingen, hoorden we dat ze nog gastgezinnen zochten. We wisten meteen dat dit het ideale jaar was voor ons: Leonie kon in de praktijk meemaken hoe dat in zijn werk gaat om je plaats te vinden in een ander gezin en een andere cultuur, onze studente had een leeftijdsgenote bij de hand om haar mee wegwijs te maken en papa’s bureau kon uitgemest worden om in logeerkamer te veranderen ;-)

Hoe hou je het vol om steeds geduldig, vriendelijk en geïnteresseerd te zijn?

Niet.

Maar dat is niet erg: net zo min als jij een façade kan ophouden, kan je student dat een heel jaar volhouden. Wanneer de maskers afvallen, is de tijd van de echte ontmoeting aangebroken. Met respect, uitleggen en vragen stellen kom je al een heel eind. Wij toch. En anders kan je altijd nog je YFU-gezinscounselor bellen. Ik geloof dat wij dat toch zeker twee keer gedaan hebben. Eén keer om haar telefoontje te beantwoorden over de stand van zaken van Liisika’s Nederlands en één keer om haar kijk te horen op de examens. Ik vond het erg vervelend dat onze kinderen hard aan het werken waren voor de Kerstexamens, terwijl tegelijk iemand in de zetel voor de TV naar Gilmore Girls lag te kijken. Na overleg hebben we duidelijk gemaakt dat “het leven van een Vlaamse student meemaken”, ALLES omvat: dus ook studeren en examens afleggen!

Leren ze dan ook echt Nederlands spreken?
Ja hoor! De ene al wat sneller en grondiger dan de andere, maar vroeg of laat ontdekken ze dat, om erbij te horen, Engels niet volstaat. Bij Liisika kwam die klik toen ze bij de Chiro ging, en er veel minder dan op school voor haar vertaald werd. Ik weet niet zeker of onze beslissing om haar de eerste zes weken van het schooljaar een intensieve cursus Nederlands te laten volgen, wel de juiste was. Ze miste er de namiddagen in haar klas door, en had wat meer moeite om aansluiting te vinden bij de groep. Bovendien miste ze van enkele vakken de start van het schooljaar, wat erg moeilijk in te halen is achteraf. Wat wel heeft geholpen, was haar rol in het jongerentoneel. Daarmee ging haar uitspraak met sprongen vooruit en de leuke bende motiveerde haar om ook de grappen tussendoor te proberen te verstaan.

Is dat niet ontzettend veel extra werk?

Vergeet niet dat jij hier een netwerk hebt! 

Liisika wou graag blijven paardrijden tijdens haar uitwisseling. Ik ken de voorkant niet van de achterkant van een paard, maar toevallig heb ik een vriendin die helemaal paardengek is. Bovendien is Catherine zelf YFU-returnee en heeft ze een dochter even oud als Liisika. Zij heeft Liisika het hele jaar wekelijks mee naar de manège genomen, en was af en toe een tweede (derde?) moeder voor haar.

Toen Liisika na een fuif in het Zemstse jeugdhuis bij de Chiro wou gaan, vonden we dat prima, ALS ze met de fiets ging, of met de bus. Ze is nu zo fier als een gieter dat ze met fiets, bus en trein met BuzzyPass en Go-Pass overal geraakt.

Een punt van discussie waren wel de fuiven in het weekend. We zijn niet zo gek op het idee dat zestienjarige meisjes om drie uur ’s ochtends vijf kilometer met de fiets alleen naar huis komen. Dus sloten we een compromis: enkele keren ging ik haar en haar vriendinnen oppikken, maar dan wel al om één of twee uur, en ik verwachtte dat de ouders van de vriendinnen een wederdienst zouden leveren. Ze mocht ook wel eens gaan logeren, na screening weliswaar, je zou je eigen kind ook niet gelijk waar laten slapen, toch? Soms kwam een vriendin bij ons slapen. Ik heb goeie herinneringen aan de ontbijten met Gerli erbij, wanneer we de verschillen binnen Estland tussen hoofdstad Tallinn en kleine stad Püssi bespraken.

Waarom raad je anderen aan om gastouder te worden?

Omdat ik nu de twee kanten heb meegemaakt, als studente in een geweldig Amerikaans gezin, en als mama van een straffe Estse dochter, wil ik die ervaring doorgeven. Gastgezin zijn confronteert je met je eigen vastgeroeste ideeën en gewoontes en stelt je gezinsrelaties en -geplogenheden in vraag.


Het is een manier om op reis te gaan zonder je huis uit te komen, naar landen waar je anders nooit zou aan denken, of nooit zou geraken.

Je bekijkt je eigen land ook met andere ogen en speelt wat meer toerist hier en in het omliggende. Dan realizeer je je pas dat we als Europeanen zoveel gemeen hebben!

Maar vooral omdat YFU je leven verandert!

Ilse

Word gastgezin